ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ. Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΧΤΥΠΑ ΤΙΣ ΠΟΡΤΕΣ ΜΑΣ

ΔΙΝΟΥΜΕ ΓΗ ΚΑΙ ΥΔΩΡ.  ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ; ΤΙ ΘΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ* ;  

 Η επίθεση είναι πολυμέτωπη.  Μισθοί εξανεμίζονται, συντάξεις υφαρπάζονται, η αγορά εργασίας τείνει να γίνει σκλαβοπάζαρο (αν δεν είναι ήδη για πολλούς), η μικρή ιδιοκτησία εξωθείται σε εκποίηση, η δημοκρατία δεν είναι στην καλύτερή της φόρμα.  Και τα δημόσια αγαθά παύουν να είναι δημόσια.

Παρωχημένες νεοφιλελεύθερες συνταγές δοκιμάζονται ξανά, με αφορμή την παγίδα του δημόσιου χρέους, στις νότιες ευρωπαϊκές χώρες.  Η Ελλάδα έχει την "τιμή" να αποτελεί την εμπροσθοφυλακή του νέου πειράματος για μια ανεμπόδιστη δικτατορία των αγορών.  Αλλά έχει επίσης και την τιμή να ρίχνει τις μάσκες.  Ακόμα και στην αποκαλούμενη "κοινωνική Ευρώπη", με τα Ευρωπαϊκά Κοινωνικά Μοντέλα της και άλλα ανέκδοτα, που κούναγε υπερήφανα στη παγκόσμια κοινότητα (το γιατί είναι μια άλλη ιστορία).  Τώρα έρχεται η σειρά του νερού.  Ιδιωτικοποίηση του νερού λοιπόν προ των θυρών.  Μια ιστορία τραγική ήδη για πολλούς λαούς.  

Διαβάστε την είδηση όπως παρουσιάζεται στο "Ποντίκι".   Το ζήτημα είναι τελικά ότι θα πρέπει προφανώς και η αντεπίθεσή μας να είναι πολυμέτωπη.  Αν θέλουμε να επιβιώσουμε.  Πολυμέτωπη, συντονισμένη και μαζική.  Προς το παρόν, αντί για αυτό, βλέπουμε όλο και πιο ορατά φαινόμενα μισαλλοδοξίας, κοινωνικών αυτοματισμών και μεμψιμοιρίας.  Ας είμαστε όμως αισιόδοξοι...

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ,
τεύχος 1731 στις 25 Οκτωβρίου 2012

Έσπασαν τα... νερά

Ο σκοτεινός και συγχρόνως κεντρικός ρόλος της Κομισιόν στο ξεπούλημα των πολύτιμων φυσικών πόρων της χώρας αποκαλύφθηκε, αφού η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ομολογεί ότι εκείνη είναι που μας έχει βάλει το πιστόλι στον κρόταφο και απαιτεί την ιδιωτικοποίηση του νερού.

Όπως προκύπτει ξεκάθαρα από την απάντηση που έδωσε στις 26 Σεπτεμβρίου το διευθυντήριο του επιτρόπου Όλι Ρεν στην επιστολή κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού που υπογράφουν περισσότερες από 20 οργανώσεις πολιτών από όλη την Ευρώπη, «η ιδιωτικοποίηση δημοσίων υπηρεσιών, συμπεριλαμβανομένων και των εταιρειών ύδρευσης, μπορεί να αποφέρει οφέλη στην κοινωνία, αν γίνει με προσοχή».

Διάσωση… πακέτο

Η Κομισιόν ξεκάθαρα αποκαλύπτει, παραβιάζοντας ακόμα και ευρωπαϊκές Οδηγίες, ότι η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων και δημοτικών επιχειρήσεων ύδρευσης είναι μια από τις προϋποθέσεις που επιβάλλονται μέσω των «πακέτων διάσωσης» σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Πορτογαλία, που λαμβάνουν δάνεια στο πλαίσιο της κρίσης χρέους.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στο νέο τελεσίγραφο της Κομισιόν έσπευσε αμέσως να συμμορφωθεί η κυβέρνηση και να απαλείψει ακόμα και το λεγόμενο ποσοστό ασφαλείας του ελληνικού Δημοσίου στις υπό αποκρατικοποίηση εταιρείες κοινής ωφέλειας.

Οι εγκέφαλοι της «σωτηρίας» της χώρας με το πρόσχημα ότι ακόμα και η μίνιμουμ συμμετοχή του Δημοσίου στην ΕΥΔΑΠ και την ΕΥΑΘ αποτρέπει τους επενδυτές, με ρύθμιση κατήργησαν το ελάχιστο ποσοστό και προχωρούν στην πώληση όλου του πακέτου των δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, υπακούοντας απλώς στις εντολές των Βρυξελλών και χωρίς να λαμβάνουν υπόψη την αποτυχία της ιδιωτικοποίησης των δικτύων ύδρευσης παγκοσμίως, αποτυχία που «μεταφράζεται» στη γιγαντιαία αύξηση της τιμής του νερού, την υποβάθμιση της ποιότητας και το μπλοκάρισμα όλων των έργων εκσυγχρονισμού και επέκτασης των υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης.

Όπως επισημαίνουν στην κοινή ανακοίνωσή τους οι 20 οργανώσεις από όλη την Ευρώπη που πραγματοποιούν εκστρατεία κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού, από την απάντηση της Κομισιόν «λείπει οποιοδήποτε στοιχείο τεκμηρίωσης αυτής της πρακτικής και κανείς λόγος δεν γίνεται για τη νομική βάση πάνω στην οποία στηρίζεται η Κομισιόν προκειμένου να προχωράει σε επιβολή τέτοιων όρων».

Συγκεκριμένα οι οργανώσεις επισημαίνουν ότι η πολιτική της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την επιβολή της ιδιωτικοποίησης του νερού αντίκειται:

• Στην Οδηγία περί ουδετερότητας σε σχέση με την ιδιωτική ή δημόσια ιδιοκτησία και διαχείριση των συλλογικών υπηρεσιών νερού (άρθρο 345 TFEU και άρθρο 171 της Οδηγίας 2006/123/EC σχετικά με υπηρεσίες εσωτερικής αγοράς).

• Στο Πρωτόκολλο για τις Δημόσιες Υπηρεσίες της Συνθήκης.

Παράλληλα οι οργανώσεις επισημαίνουν ότι καμιά πρωτοβουλία δεν έχει παρθεί από την Επιτροπή προκειμένου να εφαρμόσει το ψήφισμα του ΟΗΕ του Ιουλίου του 2012, που κατοχυρώνει ως ανθρώπινο δικαίωμα την πρόσβαση σε καθαρό νερό.

Η στάση της Κομισιόν έχει κινητοποιήσει και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το οποίο με ερώτησή του ζητά διευκρινίσεις σχετικά με την αντίφαση μεταξύ των συστάσεων της τρόικας για την ιδιωτικοποίηση του νερού και την απαιτούμενη ουδετερότητα της Επιτροπής.

Πανευρωπαϊκό κίνημα

Την ίδια ώρα που η Κομισιόν επιβάλλει το ξεπούλημα του νερού στις πολυεθνικές εταιρείες, πολίτες από όλες τις χώρες της Ευρώπης εντείνουν τις κινητοποιήσεις τους και μέσω της Ευρωπαϊκής Πρωτοβουλίας Πολιτών συνέστησαν επιτροπή που συγκεντρώνει υπογραφές (www.right2water.eu) προκειμένου να υιοθετηθεί νομοθεσία «που να υλοποιεί το ανθρώπινο δικαίωμα πρόσβασης σε ύδρευση και αποχέτευση, το οποίο είναι αναγνωρισμένο από τον ΟΗΕ, και να προωθεί την παροχή ύδρευσης και αποχέτευσης ως απαραίτητων δημόσιων υπηρεσιών για όλους».

Οι πολίτες καλούν την Κομισιόν να θεσμοθετηθεί ως βασική αρχή της Ε.Ε. ότι «η υδροδότηση και η διαχείριση των υδάτινων πόρων αψηφούν τους “κανόνες της εσωτερικής αγοράς” και να απαγορεύεται η απελευθέρωση της αγοράς των υπηρεσιών ύδρευσης».

Όπως επισημαίνουν οι οργανώσεις που συμμετέχουν στην πανευρωπαϊκή κινητοποίηση, η Κομισιόν «παραβλέπει το γεγονός ότι η ιδιωτικοποίηση του νερού απέτυχε να αποδώσει αποτελέσματα στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο». Για παράδειγμα:

• Στο Παρίσι και σε πολλές άλλες πόλεις έχουν προσφάτως επαναδημοτικοποιήσει τις υπηρεσίες ύδρευσης λόγω των αρνητικών εμπειριών.

• Η ολλανδική κυβέρνηση το 2004 πέρασε νόμο που απαγορεύει την ιδιωτικοποίηση του τομέα ύδρευσης.

• Στην Ιταλία το Συνταγματικό Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι οποιαδήποτε μελλοντική νομοθεσία επιχειρήσει να ιδιωτικοποιήσει δημόσιες υπηρεσίες θα είναι αντισυνταγματική.

Με νέα επιστολή τους προς τον Όλι Ρεν οι 20 οργανώσεις πολιτών, ανάμεσά τους από την Ελλάδα η Κίνηση 136 από τη Θεσσαλονίκη και η πρωτοβουλία SAVEGREEKWATER, επισημαίνουν για μια ακόμα φορά την αντιστροφή της τάσης ιδιωτικοποιήσεων στον τομέα του νερού που ήκμασε τη δεκαετία του 1990 και υπογραμμίζουν πως σε αντίθεση με τον ισχυρισμό της Κομισιόν ότι οι ιδιωτικοποιήσεις φέρνουν μείωση του κόστους, οι σοβαρές οικονομικές έρευνες που έχουν γίνει δεν καταλήγουν σε αυτό το συμπέρασμα.

Η πρωτοβουλία SAVEGREEKWATER δηλώνει απερίφραστα προς την ελληνική κυβέρνηση ότι θα προβεί σε κάθε νόμιμη διαδικασία προκειμένου να εμποδίσει αυτή τη θλιβερή εξέλιξη στον τομέα του νερού και καλεί τους Έλληνες πολίτες, συλλόγους, φορείς και επιστημονικά και πρωτοβάθμια σωματεία να συνυπογράψουν το κείμενο συλλογής υπογραφών.

-------------

ΠΟΝΤΙΚΙ, ΔΕΥΤΕΡΑ, 9 Ιουλίου 2012

Ιδιωτικοποίηση νερού: εξασφαλισμένη αποτυχία!

Την ίδια ώρα που στη χώρα μας προβάλλεται ως ανάπτυξη και ως «εργαλείο» εξόδου από την κρίση η ιδιωτικοποίηση του νε­ρού μέσα από την πώληση ποσοστού της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ, στον υπόλοιπο πλανήτη η τάση που τα τελευταία χρό­νια έχει παγιοποιηθεί είναι η επιστρο­φή των δικτύων ύδρευσης και αποχέ­τευσης σε δημοτικές ή κρατικές επιχει­ρήσεις.
Και αυτό γιατί το μοντέλο της δεκα­ετίας του ’80 και του ’90, που μέσω του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας προωθήθηκε ή -καλύτερα-  επιβλή­θηκε για την εξαγορά των δικτύων από ιδιωτικές εταιρείες, απέτυχε παταγω­δώς, με αποτέλεσμα η νέα αντίληψη, το σύγχρονο μοντέλο για τον 21ο αιώ­να, να απαιτεί τη δημοτική ή κρατική διαχείριση του νερού.

Η λογική μάλιστα της κρατικοποίη­σης δεν στηρίζεται μόνο στην αρχή ότι η διαχείριση του νερού πρέπει να είναι δημόσια, γιατί πρόκειται για δημόσιο αγαθό, αλλά και σε καθαρά οικονο­μικούς και περιβαλλοντικούς όρους, αφού αποδείχθηκε ότι η δημόσια δια­χείριση είναι προς το συμφέρον και των πολιτών και του δημόσιου ταμείου. Ένα άκρως ενδιαφέρον βιβλίο που βγήκε στη δημοσιότητα πρόσφατα διά χειρός του Παρατηρητηρίου της Ευ­ρώπης των Πολυεθνικών (Corporate Europe Observatory - CEO), του Transnational Institute (TNI) και του Municipal Services Project , με τίτλο «Επαναδημοτικοποίηση - Επιστρέ­φοντας το Νερό στα Δημόσια Χέρια» («Remunicipalisation - Putting water back into public hands »), παρουσιάζει με συστηματική ανάλυση την τάση που ισχύει παγκοσμίως για την επιστροφή των δικτύων ύδρευσης και αποχέτευ­σης στο Δημόσιο. 

Επιστροφή στο Δημόσιο

Το «Πράσινο Ποντίκι» είχε μιλήσει τον Απρίλιο του 2012 με τον Martin Pigeon, ερευνητή του CEO και εκ των συγγραφέων του βιβλίου. Όπως μας επισήμανε, «όλες οι μεγάλες δημοτι­κές συμβάσεις για το νερό που βρίσκο­νται σε διαδικασία ανανέωσης αυτές τις μέρες στη Γαλλία δέχονται ισχυρές πιέσεις και αυτό οδηγεί είτε απευθεί­ας στην επαναδημοτικοποίηση της επι­χείρησης ύδρευσης, όπως για παράδειγμα στο Παρίσι, την Γκρενόμπλ, το Μπορντό, τη Βρέστη και το Χερβούρ­γο, ή σε ανατροπή των οικονομικών συμφωνιών σε βάρος των εταιρειών και υπέρ των πόλεων, κι αυτό γιατί οι ιδιωτικές εταιρείες μειώνουν δραστι­κά τα περιθώρια κέρδους τους για να μπορέσουν να ανανεώσουν τα συμβό­λαια με τους δήμους. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της εταιρείας Veolia, που έχει ένα από τα μεγαλύτερα συμ­βόλαια στην Ευρώπη, αφού καλύπτει 7 διαμερίσματα της περιφέρειας île-de-France - με εξαίρεση τον Δήμο του Πα­ρισιού - και υποχρεώθηκε να μειώσει δραστικά τα κέρδη της για να ανανεώ­σει το συμβόλαιο».

Όπως επισημαίνεται, τα αίτια της αποτυχίας σε όλες τις χώρες όπου κι αν εφαρμόστηκε η ιδιωτικοποίηση είναι λίγο - πολύ τα ίδια. Συγκεκριμένα, η δι­αχείριση των δικτύων από ιδιώτες, αντί να λύσει, δημιούργησε ακόμα μεγαλύ­τερα προβλήματα στον τομέα της πρό­σβασης των πολιτών σε καθαρό νερό. Η ιστορία αποδεικνύει ότι οι εταιρείες - κολοσσοί που λυμαίνονται παγκοσμί­ως τους υδάτινους πόρους αθετούσαν συστηματικά τις δεσμεύσεις που είχαν αναλάβει για την κατασκευή και επέ­κταση των δικτύων. 

Η στρατηγική των εταιρειών

Όπως μας υπογράμμισε ο Martin Pigeon, «σε γενικές γραμμές οι παραδοσιακές δημοτικές συμβάσεις για τη διαχείριση του νερού άρχισαν να γίνο­νται μη ελκυστικές και για τις ιδιωτικές εταιρείες, γιατί τα οικονομικά δεδο­μένα άρχισαν να είναι προβληματικά. Στις πλούσιες χώρες διαπίστωσαν ότι είναι μεγάλο το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ της αύξησης της κατανάλωσης νερού και της πολύ μεγάλης αύξησης που παρατηρείται στα περιβαλλοντικά κόστη. Στις λιγότερο πλούσιες χώρες, οι εταιρείες άρχισαν να έχουν προ­βλήματα, γιατί δεν μπορούσαν να αυ­ξήσουν την τιμή του νερού σε επίπεδα που θα τους συνέφερε. Αυτό θα ήταν πολιτικά απαράδεκτο.

Έτσι μόνο σε αυταρχικές χώρες, όπως η Κίνα ή τα κράτη του Περσικού Κόλπου, τα συμβόλαια εξασφαλίζουν κέρδος για τις ιδιωτικές εταιρείες, αφού οι χώρες αυτές αδιαφορούν για τις αντιδράσεις των πολιτών».

Η κατάσταση που έχει δημιουργη­θεί οδήγησε τις εταιρείες σε αλλαγή στρατηγικής τα τελευταία χρόνια, πο­ντάροντας, πλέον, περισσότερο στον κατασκευαστικό τομέα της ύδρευσης. Όπως μας εξήγησε ο ερευνητής της CEO Martin Pigeon , μια από τις μεγα­λύτερες εταιρείες του κόσμου, η Suez, έκανε εντυπωσιακή στροφή και πλέον δεν ενδιαφέρεται για την πώληση νε­ρού, αλλά για την πώληση υπηρεσιών ύδρευσης. Έτσι πλέον η ιδιωτικοποί­ηση του δημόσιου αγαθού έχει άλλες μορφές εμπορευματοποίησης, όπως η πώληση υψηλής τεχνολογίας, η αγορά των δικαιωμάτων νερού, καθώς και πα­ράγωγα χρηματοοικονομικά προϊόντα.

Στο βιβλίο οι ερευνητές του CEO και του ΤΝΙ επέλεξαν να παρουσιάσουν πέντε περιπτώσεις κρατικοποίησης των δικτύων ύδρευσης, καλύπτοντας το πείραμα της ιδιωτικοποίησης και στις πέντε ηπείρους, προκειμένου να καταγράψουν τα κοινά στοιχεία παρά τη διαφορετικότητα των περιπτώσε­ων. Έτσι εξέτασαν την επιστροφή του δικτύου ύδρευσης στον Δήμο του Πα­ρισιού το 2010, στο Μπουένος Άιρες το 2006, στην πόλη Νταρ ες Σαλάμ της Τανζανίας το 2004, στην πόλη Χάμιλτον στον Καναδά το 2004, καθώς και την περίπτωση της Μαλαισίας, όπου η εθνική μεταρρύθμιση βρίσκεται σε εξέλιξη από το 2006.

Η αποτυχία της πολιτικής ιδιωτικο­ποίησης αποτυπώνεται και στα στοι­χεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, όπου μόνο κατά το 2006 εξαιτίας της ακύ­ρωσης συμβολαίων ή της εμφάνισης προβλημάτων σημειώθηκε μείωση της τάξης του 32% στα συμβόλαια ύδρευ­σης.

Επισημαίνεται ότι οι πέντε πολυεθνι­κές που κάνουν όλο το παιχνίδι παγκο­σμίως είναι οι με έδρα τη Γαλλία Suez, Saur και Veolia Environment , ο γερμα­νικός κολοσσός RWE και η Agbar, ισπα­νική εταιρεία, στην οποία σημαντικό ποσοστό κατέχει η Suez.

Η υφαρπαγή στην Ελλάδα

Όλα αυτά τα στοιχεία οδηγούν στο εύλογο ερώτημα πώς είναι δυνατόν τη στιγμή που η ιδιωτικοποίηση του νε­ρού αποτυγχάνει παγκοσμίως, στη χώ­ρα μας να έχει επιβληθεί από την τρόι­κα μνημονιακή υποχρέωση για την πώ­ληση του 40% της ΕΥΑΘ (από το 74% που κατέχει το Δημόσιο) και του 27% της ΕΥΔΑΠ (από το 61% που βρίσκεται στα χέρια του Δημοσίου), καθώς και η ανάθεση του μάνατζμεντ σε ιδιώτη.

Όπως μας επισήμανε ο Martin Pigeon, με αφορμή την οικονομική κρίση παρατηρείται μια νέα προσπάθεια για να ανασχεθεί το κύμα επανακρατικοποίησης των δικτύων. Στο παιχνίδι μπήκε πλέον και η Ευρωπαϊκή Ένωση «με τα θεσμικά της όργανα να δείχνουν ότι δεν κατανοούν την ιδιαι­τερότητα του τομέα ύδρευσης και να ασκούν ισχυρότατες πιέσεις στις χώ­ρες που βρίσκονται στο προσκήνιο της κρίσης – Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία –, προκειμένου να ιδιω­τικοποιήσουν τα δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης».

Η πολιτική αυτή, μας εξήγησε ο ερευνητής της CEO, αποτελεί κλώνο της κυρίαρχης αντίληψης που υπήρχε τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 με έμφαση σε μια αντιπαραγωγική προσέγ­γιση της ανάπτυξης.

Η διαδικασία βέβαια της πώλησης της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ δεν είναι καθό­λου εύκολη υπόθεση, γι’ αυτό και το Τα­μείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου μετέθεσε για το δεύτερο εξάμηνο του 2012 την πώληση.

Οι εξελίξεις για το θέμα ανά τον κόσμο 

Παρίσι
Τον Νοέμβριο του 2008 το δημο­τικό συμβούλιο του Παρισιού απο­φάσισε να μην ανανεώσει τη σύμβα­ση με τις ιδιωτικές εταιρείες Veolia και Suez, οι οποίες είναι δυο από τις γαλλικές εταιρείες που κυριαρχούν παγκοσμίως στον τομέα της διαχεί­ρισης των δικτύων ύδρευσης.

Οι δύο εταιρείες είχαν τη διαχεί­ριση του συστήματος ύδρευσης του Παρισιού από το 1985, αλλά ο δή­μος αποφάσισε να δημιουργήσει τη δημοτική εταιρεία Eau de Paris και να θέσει υπό την εποπτεία του τη λειτουργία του συστήματος από το 2010.

Η επιλογή του δημάρχου Μπερτράν Ντελανοέ είχε μεγάλη σημει­ολογική σημασία, αφού δεν υπήρχε προηγούμενο τέτοιου είδους κρατι­κοποίησης στη Γαλλία και ο δήμος είχε να αντιμετωπίσει δύο μεγάλες προκλήσεις, την πολιτική τιμολόγη­σης του νερού που θα ακολουθούσε και τη σχέση με τους καταναλωτές - δημότες.

Τα αποτελέσματα δυο χρόνια με­τά είναι άκρως εντυπωσιακά. Ο Δή­μος του Παρισιού, με το να μην ανα­νεώσει τη σύμβαση με τους ιδιώτες κατάφερε μέσω της δημοτικής επι­χείρησης ύδρευσης να εξοικονομεί 35 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Το όφελος είναι μάλιστα πολλαπλό εάν υπολογίσει κανείς ότι ο δήμος προ­χώρησε σε μείωση των τιμολογίων κατά 8% σε σχέση με το 2009.

Το στοίχημα για τη δημοτική επι­χείρηση ήταν να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του συστήματος που άφησαν πίσω τους οι ιδιώτες. Τελι­κά η ενοποίηση των κατακερματισμένων τμημάτων του συστήματος ύδρευσης οδήγησε σε μια πιο αποτελεσματική, συνεκτική και βιώσιμη οργάνωση, με έμφαση σε πολιτικές προστασίας των υδάτινων πόρων, την έρευνα και την καινοτομία, κα­θώς και σε δράσεις ευαισθητοποί­ησης των πολιτών. Όπως επισημαί­νουν οι ερευνητές της CEO και της ΤNI, αν και τα αποτελέσματα θα πρέπει να εκτιμηθούν μακροπρόθε­σμα, το ντεμπούτο είναι πολλά υπο­σχόμενο.

Ένα ιδιαίτερο αξιοσημείωτο γε­γονός για την προσπάθεια επανακρατικοποίησης της ύδρευσης στο Παρίσι είναι ότι η όλη προσπάθεια ξεκίνησε ως κεντρική πολιτική επιλογή του δήμου και όχι λόγω της πίεσης των πολιτών. Είναι χαρακτη­ριστικό ότι μόνο οι Πράσινοι και το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν υπέρ της επιστροφής του δικτύου στον δήμο, ενώ οι σοσιαλιστές δεν έπαιρ­ναν ανοικτά θέση. Αυτό, δηλαδή, που έκανε τον δήμαρχο του Παρι­σιού να αποφασίσει να αναλάβει ο δήμος το δίκτυο ύδρευσης δεν ήταν ούτε η κοινωνική ούτε η πολιτική πίεση, αλλά η εξονυχιστική έρευ­να και οι εξαντλητικοί έλεγχοι που απέδειξαν ότι το εγχείρημα θα είχε τεράστιες δυνατότητες εξοικονόμη­σης χρημάτων την ίδια ώρα που θα προσέφερε καλύτερες υπηρεσίες στους πολίτες. Αυτό που μέτρησε στην απόφαση της δημοτικής αρχής δεν ήταν η αρχή ότι το νερό πρέπει να το διαχειρίζεται ως «δημόσιο αγαθό», αλλά ότι ήταν μια πολύ κα­λή επένδυση για τον δήμο. 

Βρετανία

Οι ιδιωτικοποιήσεις που έγιναν κατά την περίοδο 1989-1993 είχαν σαν αποτέλεσμα την αύξηση της τι­μής του νερού σε πρώτη φάση κατά 50% και συνολικά κατά 245% μέχρι το 2006. Οι παρεχόμενες υπηρεσί­ες ύδρευσης υποβαθμίστηκαν, κα­θώς οι εταιρείες, προκειμένου να μην χάσουν από την κερδοφορία, περιόρισαν στο ελάχιστο δυνατό τις επενδύσεις σε έργα υποδομής.
Θεσπίστηκε Ρυθμιστική Αρχή Υδά­των, η οποία, όμως, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τις τιμές, ενώ δεν μπό­ρεσε να εξασφαλίσει ούτε τις ανα­γκαίες επενδύσεις από τις ιδιωτικές εταιρείες. Το αποτέλεσμα ήταν όταν οι υποδομές άρχισαν να παρουσιά­ζουν σημαντικά λειτουργικά προ­βλήματα να χορηγηθούν κονδύλια από τον κρατικό προϋπολογισμό. 

Ιταλία

Τον περασμένο Ιούνιο πραγμα­τοποιήθηκε δημοψήφισμα προκει­μένου να κριθεί η νομοθετική πρό­ταση για την ιδιωτικοποίηση του νερού. Οι Ιταλοί σε ποσοστό 95% ψήφισαν κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού και της εκμετάλλευσης των δικτύων. 

Γερμανία

Σχεδόν το σύνολο του τομέα ύδρευσης ανήκει σε δημόσιους φο­ρείς, ενώ ακόμα και όταν σε κάποι­ες περιοχές τη διαχείριση έχουν ιδι­ωτικές εταιρείες, αυτές ελέγχονται από την τοπική αυτοδιοίκηση. 

Αργεντινή

Το 1993 ιδιωτικοποιήθηκε το σύστημα ύδρευσης - αποχέτευσης του Μπουένος Άιρες. Ύστερα από 4 χρόνια διαπιστώθηκε ότι πολυ­εθνική εταιρεία τηρούσε μόνο το
45% των υποχρεώσεών της όσον αφορά στις νέες συνδέσεις, ενώ ζητούσε αλλαγές στη σύμβαση προκειμένου να αυξήσει την τιμή του νερού. Δέκα χρόνια μετά την ανάληψη των δικτύων από ιδιωτι­κή εταιρεία, διαπιστώθηκε ότι μό­λις στο 12% των λυμάτων γινόταν επεξεργασία, ενώ η υπόλοιπη πο­σότητα διοχετευόταν χωρίς καμιά επεξεργασία στον ποταμό Ρίο Ντε Λα Πλάτα. Το δίκτυο επέστρεψε στο Δημόσιο το 2006. 

Βολιβία

Το 1998 το ΔΝΤ εγκρίνει δάνειο υπό την προϋπόθεση της ιδιωτικο­ποίησης όλων των δημοσίων υπηρε­σιών. Έναν χρόνο μετά, παραχωρή­θηκε το δίκτυο ύδρευσης σε όμιλο εταιρειών με επικεφαλής την αμε­ρικανική Bechtel. Το 2000 η αύξη­ση της τιμής του νερού είχε φτάσει σε δυσθεώρητα επίπεδα, με αποτέ­λεσμα να προκληθούν ταραχές και συγκρούσεις των πολιτών με την αστυνομία και τραγικό απολογισμό 7 νεκρούς.
Η κυβέρνηση αποφάσισε να επανακρατικοποιήσει το δίκτυο και η αμερικανική εταιρεία αξιώνει απο­ζημίωση ύψους 25 εκατομμυρίων δολαρίων.

Συμπληρωματικά σχόλια αναγνώστη:

"  Συμπληρώνω μερικά στοιχεία.
Νότια Αφρική, η κυβέρνηση Μαντέλα αποφασίζει την ιδιωτικοποίηση του νερού.
Τα αποτελέσματα:
- Αυξήσεις των τιμών μέχρι 140%
- οι άνθρωποι άρχισαν πάλι να "κλέβουν" το νερό, όπως την εποχή της apartheid.
- Η αστυνομία στην υπηρεσία των μονοπωλίων τους καταδιώκει.
- Οι πολυεθνικές σκαρφίζονται διάφορους τρόπους γιά να εξαναγκάσουν τον κόσμο να πληρώνει τις τεράστιες τιμές που απαιτούν. Βάζουν στους σωλήνες του νερού μηχανήματα, πού αφήνουν το νερό να περνάει σταγόνα-σταγόνα, με το σκεπτικό ότι όταν χρειάζεσαι μισή ώρα γιά να γεμίζεις ένα ποτήρι νερό, τότε πληρώνεις θέλεις δεν θέλεις στο τέλος του μήνα, αυτά πού σου ζητάνε.
Εγκαθιστούν prepaid συστήματα. Όποιος δεν έχει να πληρώσει, ας πεθάνει από την δίψα..
 

- Η βρετανική Biwater, είναι πιό πονηρή. Οι μετρητές της μετράνε όχι την ποσότητα τού νερού, αλλά τον χρόνο πού είναι ανοιχτή η κάνουλα, τρέχει δεν τρέχει νερό, γιατί πολλές φορές δεν υπάρχει νερό, καί οι άνθρωποι επειδή δεν ξέρουν πότε θα έρθει, αφήνουν τις κάνουλες ανοιχτές, τοποθετώντας κάποιο δοχείο από κάτω.
Ο κόσμος πληρώνει αέρα κοπανιστό.
 

- Μετά από μιά επιδημία χολέρας στην περιοχή Ngwelezane, οι δημόσιες υπηρεσίες τροφοδότησαν έναντι μικρής αμοιβής τους κατοίκους με καθαρό νερό. Με την εγκατάσταση μετρητών στα σπίτια τους οι άνθρωποι μη μπορώντας να πληρώσουν το νερό (6 €), αναγκάστηκαν να πάρουν πάλι νερό από την κοντινή λίμνη.
300.000 αρρώστησαν πάλι από χολέρα, 300 πέθαναν.


Grenoble, Γαλλία. 1989: Οι δημοτικές αρχες παρέδωσαν το νερό σε μιά θυγατρική της Suez. Εκτιμήσεις λένε ότι η επιχείρηση κέρδισε στα πρώτα 6 χρόνια περίπου 100 εκ. Φραγκα, μόνο με υπερτιμολογήσεις. 21 εκ. με πλαστές αποδείξεις. Ο εφιάλτης τέλειωσε σχεδόν 7 χρόνια αργότερα. Ο δήμαρχος Alain Carigon καταδικάστηκε γιά διαφθορά (καί τι δεν πήρε από την Suez) καί το νερό ξαναπέρασε στα χέρια τού δήμου..

Οι ιστορίες είναι ατέλειωτες. Όποιος θέλει ας ψάξει να βρεί το βιβλίο "Η μαύρη βίβλος των ιδιωτικοποιήσεων". Ίσως υπάρχει καί στα ελληνικά.

Πηγή:   topontiki.gr

* Υπότιτλος εμπνευσμένος από βασικό σύνθημα, κατά τη διαμαρτυρία που διοργάνωσε η πρωτοβουλία Save Greek Water έξω από τα γραφεία της ΕΥΔΑΠ στην οδό Αθηνάς ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού, στις 25 Οκτωβρίου.  Πόσοι ήταν εκεί;  Δεν σας λέμε.  Θα μελαγχολήσετε.